De laatste berichten

Roerend in mijn koffie, komt mijn hoofd langzaam op gang. Zondagochtend, het mooiste moment van de week waarin de buitengeluiden beperkt zijn en mijn binnengeluid, zonder drempels, van zich laat horen. Ik denk terug aan gisteren. Een koude winterdag met af en toe een knipoog naar de lente. Het was een mooie dag, afgesloten met een gezinsuitje bij een hartverwarmend optreden van MellVF in Zwolle. Nog mijmerend over de invloed van muziek op mijn leven, zet ik even later gedachteloos WNL aan. Een gewoonte die mijn zondagochtendgevoel, vaak versterkt.

Net als Hans Spekman, voormalig PvdA-raadslid, wethouder, Kamerlid en partijvoorzitter, roep ik samen met de verenigde vooruitdenkers op tot een nieuwe benadering van populisme: niet gericht op de leiders, maar op de anders denkenden. Mijn oproep komt op een moment dat er in de media nog te vaak aandacht is voor personen in plaats van de thema’s die de samenleving werkelijk bezighouden.

Verlies. Een woord dat zoveel pijn, herinneringen en emoties met zich meebrengt. Het is altijd moeilijk wanneer dierbaren in je directe omgeving je ontvallen. Maar wanneer het gaat om mensen die nog midden in het leven staan, vol dromen, plannen en potentie, raakt dat een ander, dieper deel van je ziel. Het is niet alleen het gemis, maar ook het onrechtvaardige gevoel dat het leven soms met zich meebrengt.

In maatschappelijke discussies rondom verstoorde ouder-kindrelaties ligt de focus vaak op de tekortkomingen van de ouder. Er wordt gesproken over nalatigheid, misbruik of emotionele verwaarlozing. Maar er bestaat ook een andere realiteit: situaties waarin kinderen ervoor kiezen het contact met hun ouder(s) te verbreken, vaak zonder duidelijke aanleiding of vanuit misverstanden die nooit zijn opgelost. Deze omgekeerde dynamiek verdient meer aandacht, omdat de sociale, psychologische en culturele factoren die hierbij een rol spelen, complex en onderbelicht zijn.

Vandaag kwam het nieuws naar buiten dat het aantal asielaanvragen in Nederland voor het eerst in vier jaar is gedaald. Hoewel dit op het eerste gezicht goed nieuws lijkt, brengt het ook een golf van politieke interpretaties en retoriek met zich mee. De term die hierbij steeds meer opduikt, is het ‘FABER-effect’, genoemd naar de PVV-minister van Asiel en Migratie, mevrouw Faber. Maar wat houdt dit effect precies in? En nog belangrijker, in hoeverre klopt het dat de daling van asielaanvragen hieraan toe te schrijven is? Tijd om de feiten op een rij te zetten.

Het afgelopen jaar heeft de wereld opnieuw laten zien hoe onzeker, verdeeld en soms pijnlijk het leven kan zijn. Oorlog, kansenongelijkheid, klimaatverandering, en een groeiende wooncrisis drukken zwaar op onze collectieve schouders. De geopolitieke spanningen tussen Amerika, Europa en China, en de tragedies zoals het conflict in het Midden-Oosten, maken duidelijk dat de wereld verre van stabiel is.