We durven het vaak niet zo hardop te zeggen. Maar moeten we het niet eindelijk doen? Is het onderwijssysteem waarin we generaties kinderen dwingen te functioneren niet zó verouderd, zó rigide, zó blind voor wat kinderen werkelijk nodig hebben, dat het op zijn minst voor een deel van de jeugd de grenzen van geestelijke kindermishandeling begint te raken?
Stel je een wereld voor waarin we niet meer denken in hokjes. Geen labels als hoog- of laagopgeleid, statushouder, theoretisch of praktisch. Een wereld waarin elk mens telt om wie hij of zij is, niet om welk diploma er op het CV staat. Waarin we niet langer proberen iedereen te persen in hetzelfde stramien, maar waarin we beginnen bij wat mensen kunnen, willen en bijdragen. Een mooi ideaal? Ja. Maar ook een noodzakelijke koerswijziging – en het onderwijs is de plek om die verandering in gang te zetten.
Aldo van Duivenboden: “Mensen zijn niet hun diploma. Toch focussen we daar in het onderwijs op. Alle aandacht gaat uit naar het ontwikkelen van vooraf vastgestelde leeropbrengsten en het bijspijkeren van gebreken en hiaten in kennis en vaardigheden. We zien onze studenten als een vat dat gevuld moet worden met een vooraf bepaald hoeveelheid kennis en vaardigheden.”
In de populaire muziek zijn er vele stromingen en genres, vanuit zeer veel culturele achtergronden, van Afrikaans tot Europees en van Aziatisch tot Amerikaans. De diversiteit is geen probleem. In tegendeel, het is een impliciet gekoesterd aspect, waarin bovendien veel liefhebbers ook diverse stijlen (van rap tot jazz en van hiphop tot rock en country) in de kast hebben staan. Dit is naar mijn mening een mooi voorbeeld van culturele diversiteit die niet door globalisatie verdreven is.
Afgelopen week viel opnieuw een kabinet. Voor de één een politieke gebeurtenis zoals zovelen, voor de ander het zoveelste bewijs dat het huidige politieke systeem zijn houdbaarheidsdatum ruimschoots is gepasseerd. Wat ons betreft is het vooral een pijnlijk, maar helder signaal: Dè bevestiging dat Nederland toe is aan een systeemupdate. Niet alleen in hoe we omgaan met voedsel, zorg, veiligheid, onderwijs, migratie en wonen, maar vooral in hoe we ons land besturen. Verkiezingen, partijpolitiek en de traditionele parlementaire machtsverdeling zijn lange tijd als de ruggengraat van onze democratie beschouwd. Maar die ruggengraat blijkt inmiddels broos. Veel mensen voelen zich niet vertegenwoordigd, laat staan gehoord. De urgentie wordt niet gevoeld. Het is volgens mij de hoogste tijd om de fundamenten van onze democratie te herzien.
De aanleiding voor dit essay ligt in de constatering dat de huidige journalistiek haar verbindende, controlerende en informerende functie steeds minder vervult. Door commercialisering, versnippering via sociale media en het verdwijnen van lokale infrastructuren raakt journalistiek vervreemd van haar maatschappelijke opdracht.
Afgelopen week werden we opnieuw geconfronteerd met het zorgwekkende nieuws dat het reizen met het openbaar vervoer in Nederland opnieuw 20% duurder zal worden. Vervoersbedrijven luiden de noodklok, en de reactie van de overheid is helder: er moeten keuzes gemaakt worden. Het kabinet staat voor een dilemma, waarbij het verhogen van tarieven lijkt te worden gepresenteerd als de enige optie.
Vandaag, op 20 maart – de Internationale Dag van het Geluk – viert Geluk Centraal haar driejarig bestaan. Drie jaar geleden werd de vereniging opgericht door initiatiefnemer en bestuursvoorzitter Wim-Heerke Spronk, samen met persvoorlichter Harrie Kiekebosch en secretaris Mia Nijland. Het doel? Niet langer blijven hangen in wat niet werkt, maar actief bouwen aan een samenleving waarin welzijn en geluk centraal staan. Een beweging van vooruitdenkers, wetenschappers en betrokken burgers die samen zoeken naar een nieuw fundament voor onze maatschappij.
Zoals Elwin Mommers, (neuro)radioloog en medisch directeur van het Zuyderland ziekenhuis, zeer treffend stelt: “Je komt er als kabinet achter dat je voorgenomen miljoenenbezuiniging op onderwijs en onderzoek toch niet zo’n briljant idee was. Wat doe je dan? Logischerwijs zou je kunnen kijken naar maatregelen die eerlijker, socialer en economisch zinvoller zijn.”
De politiek lijkt steeds vaker haar eigen principes en achterban te verloochenen. Dit sentiment bracht Geluk Centraal ertoe om na de kritiek op de BBB en haar minister Femke Marije Wiersma van Landbouw, Visserij, Voedselzekerheid en Natuur (LVVN) ook de andere coalitiepartners onder de loep te nemen. Maar hoe zit het met de VVD? Verloochent de partij haar achterban, of weerspiegelt de achterban juist de koers van de partij?