De laatste berichten

Heb je ook zo’n hekel aan de dag van…. ? Er bestaan haast geen dagen meer waarop je niks hoeft te vinden of te doen. Vandaag, 18 april is het de dag van de preventie. Het belang van preventie voor gezondheid, veiligheid en welzijn staat vandaag centraal. Als dat geen goede vrijdag is. Preventie is voorkomen. Bijvoorbeeld van ziekte. Ongeveer 30% van de ziektelast is vermijdbaar als preventieve kennis eerder wordt toegepast. Wat let ons nu eigenlijk om dat te doen? Hebben we die dag wel nodig?

Stel je een wereld voor waarin we niet meer denken in hokjes. Geen labels als hoog- of laagopgeleid, statushouder, theoretisch of praktisch. Een wereld waarin elk mens telt om wie hij of zij is, niet om welk diploma er op het CV staat. Waarin we niet langer proberen iedereen te persen in hetzelfde stramien, maar waarin we beginnen bij wat mensen kunnen, willen en bijdragen. Een mooi ideaal? Ja. Maar ook een noodzakelijke koerswijziging – en het onderwijs is de plek om die verandering in gang te zetten.

Afgelopen week werden we opnieuw geconfronteerd met het zorgwekkende nieuws dat het reizen met het openbaar vervoer in Nederland opnieuw 20% duurder zal worden. Vervoersbedrijven luiden de noodklok, en de reactie van de overheid is helder: er moeten keuzes gemaakt worden. Het kabinet staat voor een dilemma, waarbij het verhogen van tarieven lijkt te worden gepresenteerd als de enige optie.

Vandaag, op 20 maart – de Internationale Dag van het Geluk – viert Geluk Centraal haar driejarig bestaan. Drie jaar geleden werd de vereniging opgericht door initiatiefnemer en bestuursvoorzitter Wim-Heerke Spronk, samen met persvoorlichter Harrie Kiekebosch en secretaris Mia Nijland. Het doel? Niet langer blijven hangen in wat niet werkt, maar actief bouwen aan een samenleving waarin welzijn en geluk centraal staan. Een beweging van vooruitdenkers, wetenschappers en betrokken burgers die samen zoeken naar een nieuw fundament voor onze maatschappij.

We leven in een tijd waarin bureaucratie, verspilling en corruptie binnen overheden en instituties alomtegenwoordig lijken. Burgers en bedrijven klagen over inefficiëntie, hoge belastingen en logge structuren die innovatie in de weg staan. Maar zodra iemand daadwerkelijk de handschoen oppakt om verandering te brengen, volgt direct een storm van kritiek.

In de vroege ochtend loop ik met mijn hond Miep door de velden achter onze boerderij. Ik denk aan de titel van een platform, waar ik een paar jaar geleden een paar keer een column voor schreef. Geluk Centraal. Ik zie de zon naar de hemel stijgen. De zon centraal, denk ik, en dan geluk centraal. Ik mijmer door, Miep is ondertussen vrolijk aan het rondneuzen. Zonder zon geen leven, zonder geluk geen vrede. Maar vrede is, net als leven, allerminst stabiel.

De wereld kijkt opnieuw met verbijstering naar de Verenigde Staten. De voormalige president Donald Trump laat wederom zien hoe hij politiek bedrijft: niet als een staatsman met visie en morele principes, maar als een puur transactionele leider. Een man die alles ziet als een onderhandeling, waarbij enkel macht en eigenbelang de drijfveren zijn.

De diergeneeskunde is een vakgebied dat intrinsiek draait om het verbeteren van diergezondheid en welzijn. Toch ervaren veel dierenartsen, ondanks hun passie, een diepgewortelde werkdruk, lage verloning en een schrijnend gebrek aan erkenning. Dit leidt wereldwijd tot een alarmerend hoog aantal zelfdodingen onder dierenartsen. Terwijl bepaalde topklinieken de lat steeds hoger leggen met innovatieve operatietechnieken, kampen vele collega’s elders met ernstige mentale problemen en zelfs uitval door burn-out en depressie.

Roerend in mijn koffie, komt mijn hoofd langzaam op gang. Zondagochtend, het mooiste moment van de week waarin de buitengeluiden beperkt zijn en mijn binnengeluid, zonder drempels, van zich laat horen. Ik denk terug aan gisteren. Een koude winterdag met af en toe een knipoog naar de lente. Het was een mooie dag, afgesloten met een gezinsuitje bij een hartverwarmend optreden van MellVF in Zwolle. Nog mijmerend over de invloed van muziek op mijn leven, zet ik even later gedachteloos WNL aan. Een gewoonte die mijn zondagochtendgevoel, vaak versterkt.

Net als Hans Spekman, voormalig PvdA-raadslid, wethouder, Kamerlid en partijvoorzitter, roep ik samen met de verenigde vooruitdenkers op tot een nieuwe benadering van populisme: niet gericht op de leiders, maar op de anders denkenden. Mijn oproep komt op een moment dat er in de media nog te vaak aandacht is voor personen in plaats van de thema’s die de samenleving werkelijk bezighouden.

Verlies. Een woord dat zoveel pijn, herinneringen en emoties met zich meebrengt. Het is altijd moeilijk wanneer dierbaren in je directe omgeving je ontvallen. Maar wanneer het gaat om mensen die nog midden in het leven staan, vol dromen, plannen en potentie, raakt dat een ander, dieper deel van je ziel. Het is niet alleen het gemis, maar ook het onrechtvaardige gevoel dat het leven soms met zich meebrengt.

In maatschappelijke discussies rondom verstoorde ouder-kindrelaties ligt de focus vaak op de tekortkomingen van de ouder. Er wordt gesproken over nalatigheid, misbruik of emotionele verwaarlozing. Maar er bestaat ook een andere realiteit: situaties waarin kinderen ervoor kiezen het contact met hun ouder(s) te verbreken, vaak zonder duidelijke aanleiding of vanuit misverstanden die nooit zijn opgelost. Deze omgekeerde dynamiek verdient meer aandacht, omdat de sociale, psychologische en culturele factoren die hierbij een rol spelen, complex en onderbelicht zijn.