Door Bothilde Buma
Dag lief kleintje, welkom in de wereld.
Je bent misschien wel een meisje, net als ik. En je bent misschien wel geboren in Nederland, net als ik. Ik kwam ter wereld in een warm en liefdevol nest: dat wens ik jou ook toe. In een beschermde, veilige omgeving, op het Friese platteland. In een nest waarin ik leerde óm te zien naar andere mensen, die het veel minder goed hadden. En waarin ik leerde óm te zien naar onze omgeving, onze natuur. “Let erop, want die aarde heb je te leen van je kinderen”, was de boodschap. Daar begreep ik toen helemaal niets van. Kinderen? Welke kinderen? En hoezo leen ik iets van kinderen die ik niet heb?
Wat staat je te wachten, als je groter wordt? Welke boodschappen krijg jij mee vanuit huis? En wat heb jij de wereld te bieden? Welke talenten heb je? De wereld ligt voor je open. Álles ligt voor je open. En het is niet zo, dat je alles kunt sturen en beïnvloeden zoals jij het wilt. Je kunt je leven niet volledig leiden op een manier die jij graag wilt. Zeker als meisje kom je hobbels op de weg tegen. Dat ligt niet aan jou. Of aan het feit dat je een meisje bent! Dat ligt aan je omgeving! Hou dus vast aan je ambitie, aan je droom, aan wie je bent, aan wie je liefhebt. Laat je niet afleiden door wat anderen over je zeggen, over wie je bent of wat je doet. Ik weet zeker, dat in jouw generatie de mogelijkheden voor meisjes nóg meer gelijk zullen zijn aan die van jongens. Daar is al veel in verbeterd. Generaties vrouwen voor ons (voor mij!) hebben daar hard voor geknokt. We staan dus op de schouders van deze reuzen!
We komen er steeds meer achter, dat eigenschappen die vaak aan meisjes en vrouwen worden toegedicht, nodig zijn om teams goed te laten draaien. Om organisaties goed aan te sturen. Om onze samenleving in balans te brengen en houden. Het zijn niet persé eigenschappen die alleen vrouwen hebben, begrijp me niet verkeerd. Maar het zijn eigenschappen die tot voor kort niet werden gezien als waardevol, maar als zwak, als soft. In veel delen van de samenleving wordt het gewaardeerd dat je sterk bent. Dat je hard bent en geen zwakte laat zien. Of compassie toont met anderen. Maar dat je een grote mond hebt en daarmee allerlei volgers krijgt. Dat je “het snelle geld” najaagt. Want dán ben je succesvol. Inmiddels weten we beter: de wereld heeft je nodig, meiske.
Jij komt in deze samenleving op een moment, dat er sprake is van een aantal heel grote crises. Die crises ontwrichten onze samenleving. Sommige mensen voelen zich niet gehoord. Anderen hebben geen dak boven hun hoofd. Weer anderen kunnen hun boodschappen niet meer betalen. Of weten niet hoe hun toekomst eruit ziet. Bovendien gaat het slecht met ons klimaat en holt de staat van de natuur achteruit. Je weet wel: die leefomgeving die gebaat is bij zorg, aandacht, liefdevolle verzorging. Van die eigenschappen die je ‘soft’ zou kunnen noemen. En al die verschillende groepen mensen hebben vertegenwoordigers, woordvoerders, of spreekbuizen. Die hard roepen, die praten over “weet je wel wat dat kost!” Als je naar deze mensen luistert, zou je kunnen zeggen, dat de hele samenleving twee kleuren heeft: óf voor, óf tegen! Er klinkt zelden de weg van de nuance. De stem van het midden. Van de mensen die niet helemaal vóór of helemaal tegen zijn. Maar ergens daar tussenin. De stem die zoekt naar de verbinding tussen mensen met verschillende belangen. De stem die probeert om ons bij elkaar te houden. De stem van de zachtheid, van de waarden, van de verbinding. Want dat is nodig: de crises zijn zó groot en hangen zó nauw samen dat we elkaar moeten vasthouden. Want we moeten het samen doen.
En dat vraagt leiderschap. Het vraagt om een lange termijnvisie. Een gedeeld beeld van de toekomst: een wenkend perspectief. Waar we samen aan kunnen bouwen. Gebruik makend van alle talenten die we hebben. Op dit moment missen we die leiderschap. Daar snakt dit land wel naar. Dus laten we zelf die handschoen oppakken. En zélf leiderschap tonen. Persóónlijk leiderschap. Dus: zie je onrecht? Heb je goede ideeën, die bijdragen aan ons gezamenlijk belang? Trek dan je mond open. Handel! En loop het risico dat er altijd mensen zullen zijn, die daar negatief op reageren. Maar toon moed en sta op! Ik zeg het tegen jou. Maar ik moet het ook vaak tegen mezelf zeggen, want eerlijk? Vaak durf ik het zelf niet eens. Ik hoop dat jij moediger bent dan ik.
Inmiddels heb ik zelf kinderen. En ik heb vertrouwen in hen. Ik heb vertrouwen in jou en in jouw generatie. En daarom wil ik me hard maken voor jou en jouw generatie. Want jij gaat de wereld beter maken dan die nu is. Ik leen de wereld van mijn kinderen en van jou en ik doe mijn best die zo goed mogelijk voor jullie achter te laten. Ik begrijp geloof ik nú pas wat die boodschap van mijn ouders inhoudt.
Veel liefs en een knuffeltje van Bothilde
