Laatste berichten Algemeen

“We moeten na een debat samen weer een biertje gaan drinken.” Volgens Frans Timmermans moeten politici dat weer gaan doen. Ook als ze geen politieke vrienden zijn. Misschien goed om dit ook voorafgaand aan een debat te gaan doen. Het biedt ontspanning en dat kan het politieke circuit wel gebruiken.

Op dagen als Bevrijdingsdag staan we stil bij de verworven vrijheden van onze samenleving. Maar laten we verder kijken dan alleen de afwezigheid van oorlog. Laten we vrijheid ook zien als de ruimte om te zijn wie je bent, te denken wat je wilt, je eigen pad te kiezen, zonder angst, zonder uitsluiting, zonder veroordeling. Dat is de vrijheid die we moeten koesteren én beschermen. Want alleen als we vrijheid beschouwen als een gedeeld goed, iets dat pas echt bestaat als het er voor iedereen is, dan geven we het door aan de generaties na ons. Dan maken we de woorden van de dichter Paul van Vliet waar: “Vrijheid is geen recht, het is een opdracht.”

De aanleiding voor dit essay ligt in de constatering dat de huidige journalistiek haar verbindende, controlerende en informerende functie steeds minder vervult. Door commercialisering, versnippering via sociale media en het verdwijnen van lokale infrastructuren raakt journalistiek vervreemd van haar maatschappelijke opdracht.

Heb je ook zo’n hekel aan de dag van…. ? Er bestaan haast geen dagen meer waarop je niks hoeft te vinden of te doen. Vandaag, 18 april is het de dag van de preventie. Het belang van preventie voor gezondheid, veiligheid en welzijn staat vandaag centraal. Als dat geen goede vrijdag is. Preventie is voorkomen. Bijvoorbeeld van ziekte. Ongeveer 30% van de ziektelast is vermijdbaar als preventieve kennis eerder wordt toegepast. Wat let ons nu eigenlijk om dat te doen? Hebben we die dag wel nodig?

Afgelopen week werden we opnieuw geconfronteerd met het zorgwekkende nieuws dat het reizen met het openbaar vervoer in Nederland opnieuw 20% duurder zal worden. Vervoersbedrijven luiden de noodklok, en de reactie van de overheid is helder: er moeten keuzes gemaakt worden. Het kabinet staat voor een dilemma, waarbij het verhogen van tarieven lijkt te worden gepresenteerd als de enige optie.

Vandaag, op 20 maart – de Internationale Dag van het Geluk – viert Geluk Centraal haar driejarig bestaan. Drie jaar geleden werd de vereniging opgericht door initiatiefnemer en bestuursvoorzitter Wim-Heerke Spronk, samen met persvoorlichter Harrie Kiekebosch en secretaris Mia Nijland. Het doel? Niet langer blijven hangen in wat niet werkt, maar actief bouwen aan een samenleving waarin welzijn en geluk centraal staan. Een beweging van vooruitdenkers, wetenschappers en betrokken burgers die samen zoeken naar een nieuw fundament voor onze maatschappij.

In de vroege ochtend loop ik met mijn hond Miep door de velden achter onze boerderij. Ik denk aan de titel van een platform, waar ik een paar jaar geleden een paar keer een column voor schreef. Geluk Centraal. Ik zie de zon naar de hemel stijgen. De zon centraal, denk ik, en dan geluk centraal. Ik mijmer door, Miep is ondertussen vrolijk aan het rondneuzen. Zonder zon geen leven, zonder geluk geen vrede. Maar vrede is, net als leven, allerminst stabiel.

De wereld kijkt opnieuw met verbijstering naar de Verenigde Staten. De voormalige president Donald Trump laat wederom zien hoe hij politiek bedrijft: niet als een staatsman met visie en morele principes, maar als een puur transactionele leider. Een man die alles ziet als een onderhandeling, waarbij enkel macht en eigenbelang de drijfveren zijn.

De diergeneeskunde is een vakgebied dat intrinsiek draait om het verbeteren van diergezondheid en welzijn. Toch ervaren veel dierenartsen, ondanks hun passie, een diepgewortelde werkdruk, lage verloning en een schrijnend gebrek aan erkenning. Dit leidt wereldwijd tot een alarmerend hoog aantal zelfdodingen onder dierenartsen. Terwijl bepaalde topklinieken de lat steeds hoger leggen met innovatieve operatietechnieken, kampen vele collega’s elders met ernstige mentale problemen en zelfs uitval door burn-out en depressie.

Roerend in mijn koffie, komt mijn hoofd langzaam op gang. Zondagochtend, het mooiste moment van de week waarin de buitengeluiden beperkt zijn en mijn binnengeluid, zonder drempels, van zich laat horen. Ik denk terug aan gisteren. Een koude winterdag met af en toe een knipoog naar de lente. Het was een mooie dag, afgesloten met een gezinsuitje bij een hartverwarmend optreden van MellVF in Zwolle. Nog mijmerend over de invloed van muziek op mijn leven, zet ik even later gedachteloos WNL aan. Een gewoonte die mijn zondagochtendgevoel, vaak versterkt.

Net als Hans Spekman, voormalig PvdA-raadslid, wethouder, Kamerlid en partijvoorzitter, roep ik samen met de verenigde vooruitdenkers op tot een nieuwe benadering van populisme: niet gericht op de leiders, maar op de anders denkenden. Mijn oproep komt op een moment dat er in de media nog te vaak aandacht is voor personen in plaats van de thema’s die de samenleving werkelijk bezighouden.

Verlies. Een woord dat zoveel pijn, herinneringen en emoties met zich meebrengt. Het is altijd moeilijk wanneer dierbaren in je directe omgeving je ontvallen. Maar wanneer het gaat om mensen die nog midden in het leven staan, vol dromen, plannen en potentie, raakt dat een ander, dieper deel van je ziel. Het is niet alleen het gemis, maar ook het onrechtvaardige gevoel dat het leven soms met zich meebrengt.