“Ik werk al, ik krijg er alleen niet voor betaald.” Een mooi antwoord op de vraag aan een vrouw waarom ze het huishouden doet, voor de kinderen zorgt en slechts parttime meewerkt aan het gezamenlijke inkomen van het huishouden.
De zorg in ons land is versnipperd, het zorgstelsel in hokjes verdeeld. Ton wordt er gek van. Maanden na het overlijden van zijn vrouw Hester voelt hij zich een onbelangrijke speelbal tussen de zorgwetten, het zorgkantoor, de verzekeraar en de zorgorganisatie. Waar hij eigenlijk een kaart zou moeten ontvangen met ‘Hoe gaat het nu met je?’, krijgt hij wéér een rekening van de zorgverzekeraar en moet hij een forse eigen bijdrage betalen.
Pieter Zuidema snapt niet goed waarom we vol vertrouwen stemmen op partijen met een beleid dat juist gebaseerd is op wantrouwen. Om dat te veranderen stelt hij voor vooral onze momenten van geluk massaal te delen. Zodat je er een pandemie van krijgt.
Jacqueline van Cadsand is case manager in de zorg. Ze zet op een rijtje welke instanties je als cliënt of patiënt, soms ieder jaar weer opnieuw, langs moet. Daar komt zij zelfs als deskundige vaak niet eens uit.
In Salland had vroeger bijna iedereen een bijnaam. Meestal kreeg je de naam die bij de boerderij of het huis hoorde waar je woonde. Demente ouderen kennen elkaar vaak nog van die andere naam. Richard en Britt Wigink maakten er een soort ‘memory’ van voor in het verzorgingstehuis in Heeten.
De zus van Suzanne Bindels leeft doordeweeks in een zorginstelling. Door corona zijn de vakanties met haar ouders komen te vervallen, daarom heeft Suzanne ‘de zussenweekenden’ in het leven geroepen. Mantelzorg waar je gelukkig van wordt.
Abonneer je op onze nieuwsbrief zodat we je geregeld op de hoogte kunnen houden. Wat zouden we het leuk vinden als je ons ook een mail stuurt met waar jij gelukkig van wordt.