Wat is dat toch dat steeds meer mensen spontaan stoppen met hun werk? Van Harry de Winter is het duidelijk; hij is ziek en moet deze keuze helaas maken. Maar ook Lilianne Ploumen zegt haar werk plots vaarwel en met haar veel medewerkers in de zorg. Daarbij liggen de (jonge) huisartsen nu aan kop. Moeten we twijfelen aan deze mensen of aan het speelveld waar zij zich bevinden?
Lilianne zoekt het vooral bij zichzelf. Ik vind het stoer dat zo reflecteert en ik begrijp ook wel dat deze verklaring uiteindelijk het minst gedoe met zich meebrengt. Even door de zure appel heen en dan is het ook klaar. Maar o wat jammer dat er hierdoor zo weinig oog is voor het politieke speelveld, dat misschien ook wel een opfrisser kan gebruiken. Dat er geen aandacht is voor het politieke spel dat zich met eigen pionnen en spelregels steeds meer buiten de dagelijkse werkelijkheid plaatst. Iemand zei: ‘Je moet God op wieltjes zijn’. En omdat het medialandschap zo versnipperd is, moet je je als politica non-stop schikken om hieraan tegemoet te komen. Het lijkt wel voetbal: het gaat niet om het spel maar om van Gaal. Niet de mensen staan centraal, maar pionnen in een schaakspel. Het is niet zo gek dat je als normaal denkend mens, niet mee kunt komen in dat systeem. Of dat je het gewoon ook niet langer wilt. Zou de documentaire over Pim Fortuyn de doorslag hebben gegeven voor de keuze van mevrouw Ploumen?
De ontevreden huisartsen zoeken het wel in het systeem. Hun vertrek moeten we zien als een wake-up call. Het is voor hen echt niet langer houdbaar. Er is geen tijd meer voor de persoonlijke band met patiënten, terwijl dit de kern van hun werk is. Het controlesysteem waarbinnen ze zich begeven slaat alarm bij het minste of geringste en de paarse krokodil is nog nooit zo actief geweest. Wantrouwen, vinger wijzen en de ik-cultuur, ze haken er op af. Met een verscheurkalender laten zij op ludieke wijze weten hoe bizar de hedendaagse werkelijkheid is. Zorg is mensenwerk en een teamsport. Als er niet snel wordt ingegrepen, verliezen we de wedstrijd en wint het papier.
Stoppen met je werk, het brengt verdrietige situaties teweeg. Dat verdriet en geluk ook weer heel dicht bij elkaar liggen, heb ik ervaren tijdens de laatste uitzending van Wintertijd, dat dit keer werd gepresenteerd door Jeroen Pauw. De uitzending ging over mensen, over het leven, waar verdriet en geluk elkaar afwisselen. ‘Pluk de dag’ is het grote thema in het leven van Harry de Winter. Hij vertelde dat hij eigenlijk nog niet klaar is maar dat hij een mooi leven heeft gehad, en dankbaar is. Een verdrietige situatie met ook een mooi geluksmoment voor iedereen die dit tot zich neemt. Net als het optreden van Alex Roeka tijdens die uitzending. Met zijn treffende woorden, diepgang en de juiste toon wist hij de gevoelige snaar te raken. Toppunt van geluk voor Harry, mij en het publiek.
Laat ons door de jaren zwaaien
In de duizeling verwaaien
Tussen vervulling en gemis
en ons ermee gelukkig weten
omdat het onvervalste leven
nu eenmaal die wilde slinger is
(Uit: De Schommel van de liefde)
Ik wens Harry, Lilianne en alle huisartsen veel geluk toe!
Mooi weergegeven!!