Geluk Centraal is er van overtuigd dat de golven waarop Nederland momenteel deint, mede veroorzaakt worden door de informatievoorziening aan de samenleving. Klein voorbeeldje: BBB wil heel graag regeren met PVV. Maar PVV wil uit Europa, dus verliezen de boeren miljarden aan Europese subsidie. Ook vervalt voor ons dan het vrije verkeer van werknemers binnen Europa. Wie gaat er dan in onze slachterijen werken?
Met de juiste informatievoorziening, worden de juiste thema’s op een juiste manier uitgediept. Dat ons huizentekort niet door asielzoekers komt, maar door overheidsbeleid. Dat niet terug willen kijken op beleid van de laatste twaalf jaar desastreus is voor de koers naar de toekomst. Dat politici een royalere wachtgeldregeling kennen dan de WW vanwege het grote afbrandrisico van het dienen van de samenleving.
Goede informatievoorziening met het hoge water van nu, gaat over zandzakken voor de deur en watertoerisme, maar moet vooral ook gaan over klimaat. Die ‘woke’ mensen van Extincion Rebellion met hun geiten wollen sokken aan in de tunnel van de A12 tussen het ministerie van klimaat en de Tweede Kamer zeiden nog maar een paar maanden geleden dat je beter iedere dag mensen uit de tunnelbak kunt halen dan dat straks de auto’s er doorheen drijven.
Er is wat de vooruitdenkers, wetenschappers en betrokken burgers van Geluk Centraal betreft een regelrecht verband tussen de kwaliteit van de democratie, de kwaliteit van de leefbaarheid en de kwaliteit van de informatievoorziening. We bepleitten daarom al eerder om de publieke omroep om te bouwen tot een kwalitatief hoogwaardig informatiekanaal. Een bezoek aan de expositie ‘Van wie is het platteland’ in Rijksmuseum Twente in Enschede ondersteunde ons in de gedachte dat er veel meer kapstokken in de samenleving zijn waar we informatie aan kunnen hangen.
‘Van wie is ons platteland’ legt de vraag op tafel of het platteland van de boeren is of dat boeren het platteland in dienst van de samenleving beheren. Als je dan te horen krijgt dat ‘wij’ Amerika veroverd hebben met morele steun van de paus, omdat ‘wij’ ons alle niet in cultuur gebrachte grond mochten toe-eigenen (en dat de autochtone bevolking daardoor verjaagd werd, die kenden dat concept niet, dat je het land kon ‘bezitten’), dan schuift je gedachte over van wie het platteland is.
Op de balie van het Rijksmuseum lang een catalogus met de titel ‘wat nu’. Wat nu, dat is precies de vraag die constructieve journalistiek zich afvraagt. Wie, wat, waar, wanneer en waarom: dat zijn de reguliere vragen voor een journalist. Constructieve journalistiek stelt die extra vraag: wat nu? Dat biedt handelingsperspectief, daar kun je verder mee.
Kunstenaars kunnen de samenleving creatief en out of the box helpen met de ‘wat nu’-vraag te beantwoorden. Een documentaire-festival kan dat ook. Lezingen tijdens Lowlands en de Zwarte Cross doen dat ook. Wat dacht je van multiculturele maaltijden organiseren om daar het gesprek te laten beginnen, zoals ze in de film The Old Oak doen. Net als dat journalistiek de krant is kwijtgeraakt als verspreidingsbron om kennis te delen, is de bibliotheek het uitlenen van een goed boek kwijtgeraakt om kennis te delen. Waarom zouden bieb en journalistiek dat gemis niet samen heruitvinden?
Bij al die mogelijkheden hoort wat ons betreft ook het lezingencircuit van mensen met een doorwrochte mening over thema’s die er toe doen. Je kunt ze inhuren bij sprekers-academies. Deskundigen op gebied van klimaat, veiligheid, oorlog en vrede, herinrichting van een stadscentrum, biobased bouwen, ouderenbeleid, kinderen goed leren lezen, de voordelen van bij Europa horen, inzicht in oorlogen waar onze vluchtelingen vandaan komen, gezond leven… en op die drie puntjes kun je je eigen kennisbehoefte invullen.
Mensen met kennis zijn keihard nodig om ons van de juiste informatie te voorzien. Maar voor een lezing ze zijn zo knetterduur dat je zou gaan twijfelen of het ze om de boodschap of om het verdienmodel doen. Kan dat niet een beetje anders?
Zo maar een voorstel: iedere deskundige die zijn boterham toch al verdient vanwege een overheids- of semie-overheidsfunctie (een hoogleraar, een astronaut, een professor, een medewerker van het RIVM, enz), die wordt vrijgespeeld voor het geven van lezingen. Hij/zij heeft de kennis meestentijds vergaard dankzij overheidsgeld. Hoe mooi zou het zijn die kennis daarom zonder meer te delen met de samenleving?
Als lezingen geven op die manier financieel gedekt is, kun je er donder op zeggen dat lezingen organiseren een grote vlucht gaat nemen. Dat gaat heel belangrijk zijn voor de kennisdeling in de samenleving. Dat gaat heel veel betekenen in onze gezamenlijke zoektocht naar de vraag ‘wat nu’, op welk vlak dan ook.
