Kees Klomp: ecomodernisme is een extreme zienswijze die materiële welvaart zalig verklaart

Een paar jaar geleden liet ik tijdens een presentatie een bericht zien over de belabberde toestand waarin het insectenleven zich bevindt. Dit door toedoen van de mens, en met uiteindelijk dramatische gevolgen voor de mens, want wij interzijn met insecten. Ons levensbestaan is gekoppeld aan hun levensbestaan.

Iemand uit de zaal – een zelfverklaard ecomodernist – zei dat ik niet zo dramatisch moest doen. De enige insecten die voor de mens écht problematisch waren om te verliezen waren bestuivers (bijen, hommels). En mochten die onverhoopt toch uitsterven, dan was er nog geen man overboord; er waren immers al experimentele mini-drones die deze bestuif-functie van de bij en hommel over konden nemen. Wij zullen overleven…

Ik was met stomheid geslagen, en ben me naderhand gaan verdiepen in ecomodernisme. Ben boeken gaan lezen en heb video’s gekeken waarin ecomodernisten als Shellenberger, Visscher, Bodelier en Boudry hun visie uiteenzetten. Ik wilde begrijpen waar deze – mijns inziens knettergekke – uitspraak vandaan kwam.

Met deze zoektocht is het begrip en respect voor ecomodernisme niet groter geworden. Ik ben me eigenlijk rot geschrokken. Ik ervaar ecomodernisme als extreemantropocentrisme. Net als extreemrechts of extreemlinks, heeft het een extreem wereldbeeld. Populistisch. Ecomodernisten zien de mens als uitverkoren, technologie als God en welvaart als het beloofde land. Het bestaande economische systeem is geweldig. Economische groei is geweldig. Menselijke, materiële welvaart is zaligmakend. We hoeven als mensheid niets te veranderen aan onszelf; de rest van het leven moet zich aan onze aanwezigheid aanpassen. Of wij manipuleren en controleren die aanpassing van de natuur; met technologie. Technology will save us! Dat vat het wel zo’n beetje samen.

Ik stuitte gisteren op de foto van een jonge klimaatactivisme. Ik vind het een héél rake verbeelding van de wereld/de toekomst; als we ecomodernistische vooruitgangsprofeten hun gang laten gaan. Wellicht kunnen we ons voortbestaan als soort inderdaad tot in het extreme verlengen met technologie. De vraag is alleen wat de waarde is van een leven op een dode planeet? Worden we gelukkig van een techno-leven? Waarom zouden we de natuur willen domineren, controleren en manipuleren?