Lebbis trekt door het land met De Ziel, het programma waarmee hij, Hans Sibbel, een trilogie afsluit:
– De Bovengrens, waarin Lebbis ragfijn analyseert dat we door een bovengrens gezakt zijn. “Het is geen kwestie meer van hoe kom ik aan eten, maar hoe voorkom ik dat ik al dat eten in mijn mond stop.”;
– De Ervaring, een zoektocht naar oplossingen van het probleem van die bovengrens. Lebbis’ mening: we moeten weer ervaren. Echt ervaren. “We hebben van alles meer, maar wat ervaar je nu precies als je voor 75 Euro naar een Turkse kust vliegt om je daar vol te vreten?”;
– En dan nu De Ziel: “we gaan het alleen maar redden als we echt naar onze ziel luisteren.”
Zo makkelijk is dat niet, naar de ziel luisteren. Bij de ziel komt het namelijk op gevoel aan. Terwijl als we de bovengrens zoeken gaat het vaak om geld. En geld blijkt verslavend. Het activeert precies hetzelfde hersendeel als dat heroïne dat doet. Gevoel activeert heel andere hersendelen, daar kom je terecht met meditatie bijvoorbeeld.
We leven op krediet. Niet alleen figuurlijk vanwege de manier waarop we omgaan met de aarde, maar ook letterlijk. En dat is een Nederlandse uitvinding: wij hebben bedacht dat je niet eerst een heel huis hoeft te sparen voordat je het bouwt. Dat was een fantastisch idee. Maar je kunt aar ook mee door een bovengrens gaan.
Lebbis mediteert, om te proberen bij dat verslavende hersendeel weg te blijven. Voor iedere voorstelling bijvoorbeeld “zodat ik lekker het tempo er in kan houden”. Maar leren mediteren, makkelijk vond hij dat niet. “Dat je dan bijna bij je gevoel bent en dat je gedachte dan verspringt naar dat verslavende geld…” Wie Lebbis kent kan zich er een explosie van kwaad worden bij voorstellen. Dat hij woedend is op dat kleine ‘net niet in de meditatie kunnen blijven’, maar in de woede-uitbarsting dan meteen ook de hele wereldproblematiek even meeneemt.
In De Ziel komt Lebbis met wat politieke experimenten. Hij stelt voor een goede dictator aan te wijzen. “Dat die dan per decreet kan beslissen dat we alleen maar meer op vrijdag vlees mogen eten. Ook niet een beetje zalm nog op woensdag? Nee, alleen maar meer op vrijdag vlees. En je krijgt een boete van 500 euro als je je daar niet aan houdt. En wie je aangeeft krijgt daar de helft van.”
Geen goed plan dus. Wat te denken van algoritmes? Politici nemen hun beslissingen vooral met het oog op de volgende vier jaar. Om herkozen te worden doen ze wat het volk wil en het volk wil door die bovengrens van ’kan ik nog meer vreten’. Lebbis stelt voor alle partijprogramma’s aan een algoritme te koppelen en ieder standpunt van iedere partij mee te laten wegen naar rato van het aantal stemmen. Het algoritme bepaalt dan wat de samenleving wil. Je haalt er het schaamteloze geneuzel omwille van het pluche dan tussenuit. Je houdt over wat een partij tijdens verkiezingen belooft.
Is dat wat?
De trilogie van Lebbis schetst het levensbedreigende probleem dat we met z’n allen creëren hier op aarde, de mislukte manier waarop we dat denken op te lossen. Zijn oplossing zat verstopt in een slotlied waarin hij geluk centraal stelt. Hij bezingt zijn liefdevolle relatie met zijn vriendin.
