Sluit je ogen
Haal diep adem en stel je nu eens voor: Je krijgt Parkinson en je voelt je voor de rest van je leven, overgeleverd aan de goden. Of je hebt een dochter met een ernstige handicap die levenslang is aangewezen op ‘tig’ zorgverleners. Jij als ouder daarmee ook. Stel je voor dat je zoon autisme heeft en om die reden al jaren van instelling naar instelling verhuist en niet meer naar school gaat omdat het steeds overal misgaat. Inmiddels is hij er ook depressief bij en ziet hij het leven niet meer zitten. De impact op jouw en je gezin is niet te overzien. Of stel je eens voor dat je moeder heel langzaam dement wordt en je op zoek moet naar advies en hulp want je vader wordt erg belast en kan het allemaal niet meer aan.
Allemaal situaties uit de dagelijkse werkelijkheid. Situaties die je het liefst ver van je bed houdt en zo lang dat kan, is het er ook niet. Maar ze zijn er plenty, situaties waarin een grote afhankelijkheid van zorg het verdere leven bepaalt. Aangewezen zijn op levenslange hulp, op zorgverleners en organisaties in ziekenzorg, medische zorg, paramedische zorg, specialistische zorg, gehandicaptenzorg, jeugdzorg, ouderenzorg… Zorgverleners met wie jij je leven moet gaan delen, waarmee je een band moet opbouwen en onderhouden om het te kunnen rooien in jouw leven, samen met de mensen om je heen.
Beeld je nu eens in dat één van de genoemde situaties, jouw situatie is. Bedenk je hoe dat is, zo’n zwaar probleem in je leven. Waar moet je zijn met je vragen? Hoe vind je hulp die aansluit? Hoe geef je je leven vorm? Hoe hou je regie over dat leven en hoe kun je je richten op een fijn leven zonder alleen maar bezig te zijn met die zorg en alle gevolgen ervan? Laat dit even doordringen, hou het beeld vast en je ogen nog even gesloten.
Het is zaterdagochtend, tijd voor je krantje. In de bijlage staat een groot artikel over zorg. Het zoveelste bericht over doemscenario’s voor de toekomst. De boodschap komt dit keer hard binnen…
De zorg in Nederland dreigt vast te lopen. In de huidige markt is het niet lonend om te zorgen voor mensen met zware problemen…
De huidige markt.. niet lonend…Je dacht altijd dat zorg over zorg ging, zorgen voor elkaar, over zorgzaamheid, verzorging en zorgen dat je een zo goed mogelijk leven kunt leiden. En dat daar dan lieve mensen voor zijn met een luisterend oor, en aandacht die je daarbij helpen. Stap voor stap en op jouw moment. Niet dus, maar dat is wel waar jij naar op zoek bent. Je krijgt het warm, voelt het zweet over je rug lopen en raakt een beetje in paniek. De vragen schieten door je hoofd. Hoe moet dat nu? Wie helpt ons verder? Er moet iets gebeuren! Maar hoe en wat?
Open je ogen
Rek je uit en schud jezelf een beetje door elkaar. Je merkt dat je een helder beeld voor ogen krijgt en langzaam wordt het je heel duidelijk: er is echt een fundamentele verandering nodig op collectief zorgniveau: landelijk, regionaal en lokaal. We moeten van ingewikkeld naar eenvoudig, van versnippering naar eenheid en van systeemwereld naar leefwereld. We moeten naar goed geoliede zorgprocessen die draaien om mensen. Formele en informele zorg, hand in hand. Je beseft je dat er echt nieuw overheidselan nodig is, die aanzet tot die structurele verandering. En in dat geval mag je die verandering ook bij burgers verwachten, het systeem zijn we namelijk ook zelf.
We moeten geen excuses blijven zoeken in ‘de tegengestelde belangen’, want die zijn er in principe niet. Als ze er wel zijn, is er altijd een partij die te veel met zichzelf bezig is, en dat is nou net niet de bedoeling. Hup! wegwezen dus. We hebben samen maar één belang: zorgzaamheid en zorg als kloppend hart van onze samenleving. Daar moeten we heel zuinig op zijn, want hartfalen raakt ons allemaal.
We moeten niet langer praten over domeinoverstijgend samenwerken, wachten en doorschuiven maar het gewoon doen! Niet verder verdrinken in geldkwesties, formele rollen en procedures, maar zorg faciliteren en zorg verlenen met hart en ziel. Met een verbod op de woorden: ‘instantie’, ‘dossier, ‘casus’ en cliënt, gaan we namen geven aan organisaties en mensen, aan kinderen, jongeren en ouderen. Van nummer naar naam, dat is een mooie start. Dat geldt ook voor zorgverleners, mantelzorgers en vrijwilligers. Een mens met een naam, het begin van aandacht en erkenning, van verhalen en van een zorgzaam en mooi leven met elkaar.
De overheid is aan zet om fundamentele stappen te zetten. Langer wachten leidt tot meer polarisatie, onrust en verdriet. Geluk Centraal wil een steentje bijdragen. Welzijn en geluk centraal voor iedereen, en voor mensen met zorgvragen in het bijzonder. Voel jij de urgentie ook? Laat het ons weten en denk met ons mee.
