Donderdagavond 20 juni, Tivoli Vredenburg in Utrecht. Ik ben bij de presentatie van het boek: ‘Armoede uitgelegd aan mensen met geld’. Dit – door @De Correspondent uitgegeven boek is – geschreven door @Tim ’s Jongers. Het wordt een avond educatief theater. Educatief vanwege het lerende aspect, theater vanwege de locatie en de poppenkast die er rond dit thema bestaat. Het is te gek voor woorden dat er nog steeds zoveel uit de kast moet komen om ‘gewoon mens te mogen zijn’, als armoede je leven bepaalt. Chapeau Tim dat jij ons dit blijft voorhouden. Ik ben na gisteren, weer helemaal bijgepraat en voel me strijdlustiger dan ooit.
Spoedcursus
De theateravond bracht me een spoedcursus: ‘Anders leren kijken naar armoede’. Ik weet niet of ik geslaagd ben maar leerzaam was het zeker. De cursus werd gegeven door @Tim ’s Jongers, @Tessa Roseboom, @Emine Ugur en @Ron Meyer. Deze vier gedreven mensen hebben de aanwezigen het vuur aan de schenen gelegd. Oplaaiend vuur, tussen alle woorden door. De sfeer in de zaal werd aangestoken.
Hoopvollen en hooplozen
De wijze waarop Tim zijn verhaal doet, is authentiek en confronterend. Zijn oog voor de essentie, laat elk woord bij je binnenkomen. Er bestaan geen 32 deelarmoedes, er is armoede!! Armoede isoleert want alles kost geld. Mensen zijn kosten. Wegen en bruggen daarentegen zijn investeringen. De monoprobleemcultuur, de knoppendraaiers, de hoopvollen versus de hooplozen, we moeten er iets mee, maar dan echt. 32 coaches zijn geen oplossing. Het systeem is de boosdoener maar hoe we maatschappelijk kijken ook, en dat bepalen we zelf. Het systeem dat zijn we zelf en zo kunnen we allemaal iets doen aan mensonwaardigheid, die armoede nu met zich meebrengt. Wees daarom af en toe een punker! Hoe je dat doet? Dat lees je in zijn boek.
Kinderen en armoede
Na Tim’s heldere boodschap, vertelt hoogleraar @Tessa Roseboom over de noodzaak van armoedebestrijding voor kinderen in het bijzonder. De VN kinderrechten worden nog steeds hardnekkig genegeerd. Het laat zien dat de overheid faalt. Er worden andere prioriteiten gesteld dan de benodigde. We plakken zo ook hele dure pleisters op blijvende wonden, die we voor konden zijn. Heeft de Minister van armoedebestrijding zelf al in de spiegel gekeken? Ze krijgt in elk geval geen opvolger, de visserij heeft het gewonnen. Geeft niks, elk ministerie moet aan de bak op dit vlak, veel beter. Daarnaast geldt voor ons allen: Kom in actie tegen armoede, als er kinderen bij zijn! De impact van onze beslissingen op hun leven nu en straks, is groot. Laten we samen mens zijn en volwassen doen zodat het leven van kinderen -en daarmee maatschappelijk potentieel- niet langer wordt vergooid.
Armoede heeft iets giftigs
‘Eigenlijk moet het hele sociale domein op de schop’, aldus @Emine Ugur. Wetende dat het begint met kleine stappen, moet dit grote doel wel het perspectief zijn. Dat heeft alles te maken met het giftige imago van armoede. De gemiddelde knoppendraaier staat wantrouwend tegenover mensen die leven in armoede. Ze moeten opgevoed worden want eigen schuld, dikke bult! Het inleveren van waardigheid bij elke stap die zo iemand moet zetten, maakt hooplozer. Een alleenstaande moeder in de bijstand heeft recht op 27 inkomensondersteunende maatregelen. Wie blijft er dan van je over? En even serieus, hoe kunnen we de kluts toch zo kwijt zijn? De overheid moet zich toch maximaal inspannen om mensen mens te laten zijn?! Daarnaast geldt voor ons allen: Kom uit je hok en kom in actie. Breng je stem uit, al was het maar door actief lid te worden van een vakbond. Maar ook gewoon nabijheid bieden doet veel, zolang je de waardigheid van mensen niet aantast. Begin in elk geval met het kleine, en ga voor het grote!
Postcodeloterij
Wist je dat het leven één grote postcodeloterij is? De plek van je wieg bepaalt namelijk je kansen in het leven. Als je wordt geboren in een arm gezin, heb je per definitie, minder perspectief. Je omgeving doet er dus toe en regelt mede of je hoopvol of hooploos wordt. @Ron Meyer vertelt dat hij vroeger aan de verkeerde kant van het spoor woonde. Zijn opmerking zet mij meteen aan het denken. Ik woonde namelijk aan de verkeerde kant van de brug. Dit oordeel lag vast en ik heb me altijd afgevraagd wat er verkeerd was aan die kant. Het was er gezellig, divers en vooral gewoon. Aan deze kant van de brug ontwaakte mijn kijk op het leven. Dat mensen mensen zijn, en van gelijke waarde. Dat ‘gewoon’ de kern van het leven is en dat we elkaar vooral in eenvoud, goed verstaan. Dat je soms voor de ander door het vuur gaat en dat het vuur van de liefde overal brandt.
Wat mij betreft blijven we geloven in kansen die we met elkaar kunnen creëren. Ik realiseer me daarbij dat de vuurtjes die aan ‘de verkeerde kant’ gaan branden, weleens dat laaiend vuur kunnen gaan zijn.
Mia Nijland is Orthopedagoog intensieve zorgvragen.