Maar vanavond is het kerstavond: een moment van bezinning, verbondenheid en hoop. Elk jaar opnieuw denk ik na over de diepere betekenis van deze tijd. Waarom lukt het ons niet om de kerstgedachte – liefde, medemenselijkheid en vrede – het hele jaar vast te houden? Vrezen we misschien dat het bijzondere van Kerst verloren gaat als het een dagelijkse praktijk wordt? Of is het eenvoudiger om liefde en compassie slechts tijdelijk te omarmen?
Dit jaar heeft me meer dan ooit doen beseffen hoe schadelijk hokjesdenken is. In een artikel dat ik eerder publiceerde op Geluk Centraal riep ik op om te stoppen met het categoriseren van mensen. De recente escalaties in het Gaza-Israël-conflict werpen opnieuw een pijnlijk licht op hoe macht en ongelijkheid in hokjes worden geperst. Mensen worden letterlijk en figuurlijk ingedeeld: als vijanden, slachtoffers, asielzoekers, laagopgeleiden, of leden van een geloofsgemeenschap.
Maar waarom? Waarom kiezen we steeds opnieuw voor verdeling en verschil, in plaats van verbinding? In essentie zijn we allemaal mensen, op zoek naar geluk, veiligheid, en betekenis. Als we de muren van deze hokjes kunnen afbreken, zouden we misschien een wereld kunnen creëren die gezonder, groener en vriendelijker is.
“Kerst herinnert ons eraan dat verandering begint bij onszelf”
Ik weet dat het een idealistisch beeld is, maar kerstmis nodigt ons uit om idealen te omarmen. Niet omdat de wereld perfect is, maar juist omdat het dat niet is. Kerst herinnert ons eraan dat verandering begint bij onszelf: bij de kleine gebaren, de menselijke verbindingen, en het loslaten van vooroordelen. Dus mijn kerstwens voor dit jaar is eenvoudig, maar krachtig: laten we elkaar zien voor wie we zijn – mensen. Laten we met open harten en handen naar elkaar reiken, niet alleen vandaag, maar elke dag. Als we dit kunnen doen, al is het maar een klein beetje, dan is er hoop op een betere toekomst.
Ik wens jullie allemaal een warme, liefdevolle en verbindende kerst. Laten we samen blijven werken aan een wereld waarin vrede, gelijkheid en compassie niet de uitzondering, maar de norm zijn.
