Door Suzanne Bindels
“Als ik later groot ben… koop ik een heel groot, gelijkvloers huis en dan komt Brigitte gewoon bij mij wonen”. Ik hoor het mezelf nog zeggen als kind en was het ook echt van plan. Toen ik wat ouder werd, besefte ik dat het niet de bedoeling was dat ik mijn hele leven zou inrichten rondom mijn zus. De zorg voor haar ligt nu hoofdzakelijk bij mijn ouders, maar die hebben ook niet het eeuwige leven.
Sinds een aantal jaar woont ze doordeweeks in een zorginstelling. Vanaf een afstand lees ik de rapportages mee en blijf ik op de hoogte. Ik leef mijn eigen leven, maar in mijn achterhoofd heb ik al wel plannen voor ‘als ik later nog groter ben’. Als het moment daar is dan zal ze in elk geval dicht bij mij in de buurt komen wonen. Zodat als er dan wat is ik er snel kan zijn en makkelijk bij haar langs kan gaan.Pre-corona gingen mijn ouders elk jaar met mijn zus op vakantie. Dat lijkt niet zo bijzonder, maar dat is het wel. Mijn ouders zijn namelijk al jaren gescheiden. Vanwege de intensieve zorg die mijn zus nodig heeft, zijn ze dat wel samen blijven doen. Het is namelijk best wel zwaar om alleen met haar op pad te gaan.
Vaak ging ik ook mee, niet omdat het perse nodig was, maar omdat het voor iedereen toch wel fijn was. Een paar extra handen om haar het zwembad in en uit te tillen, een paar extra ogen om te zorgen dat die vervelende wespen niet te dichtbij komen en gewoon extra genieten en gezelligheid.
Want genieten doet Brigitte volop van dat soort uitjes. Sinds de eerste lockdown is er geen Brigitte-vakantie meer geweest zoals we dat voorheen kenden. Dat is natuurlijk jammer, maar daardoor is wel het zussenweekend ontstaan. Een paar keer per jaar komt ze een lang weekend logeren. Iets waar we hier altijd met veel plezier naar uitkijken.
Tijdens zo’n weekend geniet Brigitte van alle aandacht die ze krijgt; lui knuffelen op de bank, ‘yoga’ op het vloerkleed, badderen in haar opblaasbootje en lekker smullen van de pannenkoeken en patat. Mijn auto is al een tijdje niet gewassen, dat is namelijk ook zo’n geniet-moment voor haar. Samen door de wasstraat, waar ze haar ogen uitkijkt en in een deuk ligt om alle lampjes en bewegende borstels.
Dat heb ik altijd één van de mooie dingen aan mijn zus gevonden. Ze is snel tevreden, geniet van kleine dingen en kan zich uren vermaken met het ritselende inpakpapier van cadeautjes. Ondanks dat ze niet kan praten en volledig afhankelijk is van de zorg van anderen, heb ik altijd het idee gehad dat ze een gelukkig leven heeft. Er is maar weinig voor nodig om haar aan het lachen te maken en ze maakt zich niet druk om dingen als stijgende energierekeningen en politieke kwesties.
Ze is wie ze is en dat zal ze altijd zijn. Wij ‘gewone’ mensen kunnen heel wat van haar leren. Dit weekend is het weer zover en komt ze gezellig logeren. Ik weet niet wie er meer naar uitkijkt; wij hier als vakantie-entertainment-team of zij zelf. Ik denk wij, want Brigitte leeft vooral gewoon in het moment.
Suzanne Bindels is naast mantelzorger ook coach: www.bindelscoaching.nl
