Laatste berichten Gezondheid en Zorg

“Het is maar waar je het geld aan uitgeeft”, aldus een gast tijdens de Hemelvaart talkshow ‘Goedenavond Nederland’ van WNL. Zijn energie en betrokkenheid bij het thema maken ook de andere gasten alert. Er ontstaat een pittige discussie over de nut en noodzaak van mantelzorg. De gemoederen lopen op. Het duurt niet lang, maar het gesprek is echt en raakt de aanwezigen. Het gaat over de verschraling van de zorg in ons land.

Roerend in mijn koffie, komt mijn hoofd langzaam op gang. Zondagochtend, het mooiste moment van de week waarin de buitengeluiden beperkt zijn en mijn binnengeluid, zonder drempels, van zich laat horen. Ik denk terug aan gisteren. Een koude winterdag met af en toe een knipoog naar de lente. Het was een mooie dag, afgesloten met een gezinsuitje bij een hartverwarmend optreden van MellVF in Zwolle. Nog mijmerend over de invloed van muziek op mijn leven, zet ik even later gedachteloos WNL aan. Een gewoonte die mijn zondagochtendgevoel, vaak versterkt.

Een zonnig winters weekeinde, ik heb vrij en kan doen en laten wat ik wil. Eerst maar eens even lekker poetsen in huis. Ik denk aan de Pointeruitzending van afgelopen donderdag waar voor de zoveelste keer was te zien hoe we de verkeerde weg zijn ingeslagen in de zorg voor kinderen met een beperking en hun gezin. Het laat me niet los. Poetsen helpt me om te resetten, maar het moet ook niet zomaar wegglijden. Een stem in mijn hoofd zegt: “Relax! Veranderen is een proces en dat duurt nu eenmaal lang, dat weet je toch.” Ja dat weet ik al jaren, maar verdergaan op een doodlopende weg is een doodlopend proces. Omzien naar elkaar doe je niet door een doodlopend traject te negeren.

Mia Nijland is nieuw inwoner van Havelte, Drenthe. Verrast over de programmering van het filmhuis aldaar ging ze eens een kijkje nemen bij ‘Allelujah’. Dat gaat over de zorg. De zorg als economisch model, maar ook over zorg hebben voor elkaar.

Zondagavond, tv avond. Het zoveelste debat over ‘de zorg’ tettert op tv. Ik word moedeloos van het herhalingsgehalte en vooral van het gebrek aan kennis bij de politici. De marktwerking en de eigen verzekeringsbijdrage staan met stip op 1. Ik pak maar een boek en lees verder in ‘Verpleeg Thuis’, van Teun Toebes. Met zijn boek vraagt hij aandacht voor de manier waarop we in Nederland het wonen in een verpleeghuis hebben geregeld en ook dat het anders moet. Denkend aan mijn eigen (professionele) rol in zo’n verpleeghuis, dwalen mijn gedachten af.

De aanleg van riolering is de meest effectieve stap geweest voor de volksgezondheid. En als de overheid mensen hun schulden kwijtscheldt, verdient ze dat dubbel en dwars terug door een afnemende zorgvraag. Laten we daarom eens focussen op gezondheid. Dat is hard nodig ook, want ons zorgsysteem staat kort voor een infarct.

De zorg in ons land is versnipperd, het zorgstelsel in hokjes verdeeld. Ton wordt er gek van. Maanden na het overlijden van zijn vrouw Hester voelt hij zich een onbelangrijke speelbal tussen de zorgwetten, het zorgkantoor, de verzekeraar en de zorgorganisatie. Waar hij eigenlijk een kaart zou moeten ontvangen met ‘Hoe gaat het nu met je?’, krijgt hij wéér een rekening van de zorgverzekeraar en moet hij een forse eigen bijdrage betalen.

Jacqueline van Cadsand is ouderenverpleegkundige en casemanager. Ze ervaart daarin de luxe echt tijd te hebben voor mensen. “Een gesprek kunnen voeren met een cliënt zonder tijdsdruk, zonder voelbare protocollen, dat is luxe die veel hulpverleners niet ervaren.”