Laatste berichten Gezondheid

Michelle van Tongerloo is huisarts in Rotterdam-Zuid en straatarts in onder andere de Pauluskerk. Geregeld verwijst ze mensen door naar het ziekenhuis. Maar omdat haar patiënten vaak onverzekerd zijn, gaat die verwijzing moeilijk, tot soms helemaal niet. Ons land zit vol met rationele en economische principes als controle, efficiëntie en winstmaximalisatie. Maar is leeg van liefde.

Economie volgt de ecologie en is daaraan ondergeschikt. Althans, dat is de bedoeling: want nomos is de uitvoering van de logica. Het is wat Geluk Centraal daarom logisch onze beprijzing van wat we kopen te herzien. Geldelijk gewin moet niet voorop staan, de waarde moet bepaald worden naar gelang het gekochte vervuilt. Kortom: de vervuiler moet betalen.

Pur, glaswol, radongas, afwasmiddelen, dicht gepleisterde muren… we halen rare bokkensprongen uit om ons huis energiezuiniger te maken, het schoon te houden en er lekker comfortabel in te kunnen wonen. Maar met de kennis van nu én met die van tóen, word je van veel van die keuzes niet zo gelukkig.

Geluk Centraal brengt thema’s steeds terug naar het fundament om vandaar opnieuw te bouwen. De boerenprotesten zou je ogenschijnlijk onder onze pijler ‘gedrag’ scharen, maar die acties zijn slechts een gevolg. De pijler ‘groen’ of ‘gezondheid’ past veel beter, want als je naar de oorzaak kijkt, gaat het om ons klimaat, over ons voortbestaan hier op aarde!

Als de poortwachters van ons zorgsysteem naar het Malieveld gaan om te protesteren, dan is het serious business, want die keurige huisarts, die gaat toch niet de straat op om actie te voeren? Wel dus. Ze zijn het zat dat anderen hen opleggen wat ze moeten doen. Wie is hier nu de professional!

Veel mensen zijn – in de overtuiging dat we op de huidige manier niet door kunnen gaan – op zoek naar een andere manier om om te gaan met onze voedselvoorziening. ‘Geluk Centraal’ vindt dat dat inderdaad nodig is. Daarbij moeten we niet alleen naar het voedsel zelf kijken maar ook naar de voedselketen als geheel.

Soms heb je een beetje meer ZEN nodig om door te laten dringen wat er gaande is in ons land. Hoe het zorghart van de samenleving haar kracht verliest, hoe hard het is en hoe hard het nodig is dat er echt iets gebeurt.

Jacqueline van Cadsand is case manager in de zorg. Ze zet op een rijtje welke instanties je als cliënt of patiënt, soms ieder jaar weer opnieuw, langs moet. Daar komt zij zelfs als deskundige vaak niet eens uit.

Ik voel dat drukke gedachten van mij afglijden, hoe snel de omgeving langs mij glijdt, hoe mooi de kleuren in het bos zijn. Mijn hoofd en lijf staan open, als een wapperend gewaad in de wind. Flarden van gedachten en ideeën zweven in de lucht. Ik probeer ze te vangen maar dat blijkt niet nodig, de stilte neemt het over.

In Salland had vroeger bijna iedereen een bijnaam. Meestal kreeg je de naam die bij de boerderij of het huis hoorde waar je woonde. Demente ouderen kennen elkaar vaak nog van die andere naam. Richard en Britt Wigink maakten er een soort ‘memory’ van voor in het verzorgingstehuis in Heeten.

Als we willen werken aan een ‘zorgsaam’ Nederland (dat we samen zorg dragen) moeten we een overheid hebben die als hoofdaannemer bruggen bouwt met een moreel kompas van rechtvaardigheid en geluk, niet een overheid die aan de basis staat van ‘staatsontvoeringen’.

Als je geluk centraal stelt op zoek naar een nieuw fundament, maak je vanzelf andere keuzes. Neem werken: als je geluk centraal stelt bij de baan die je kiest en hoe je die baan invult, dan komt de werknemer meer centraal te staan en gaat de werkgever daar ook voordeel van hebben.