In 1581 geeft Prins Willem van Oranje de opdracht om de stad Dokkum te voorzien van een zeshoekig verdedigingswerk. Het bolwerk werd aangelegd en ligt er nog steeds. De Dokkumer bolwerken, de plek waar oud nieuw ontmoet. De plek waar de historie en de toekomst elkaar raken. Momenteel zijn de bolwerken een plek voor een “kuierke”. Een plek voor een wandeling, de afstand is goed te doen en tijdens het kuierke ontmoet je anderen. Deze wandel en ontmoetingsplek in het bjusterbaarlik mooie Dokkum is een bijzondere plek in onze verhalen en in ons boek. Ons boek het is wel geschreven, het was niet het doel.
Een vloekmoment, een “krijg toch allemaal … “ moment. En oh ja, we wisten het dat het ging gebeuren. We waren er zelfs mee akkoord gegaan. Een akkoord gemaakt met ons verstand, het gevoel deed wel mee maar overwon het niet. Dat maakte dat ik vanuit het vloekmoment van me afschreef.
Corona, het komt ook in Nederland. Er breekt een periode aan van het niet weten, het grip willen krijgen op en het achter het net vissen breekt aan. Het niet weten en het grip willen krijgen op maakt dat er een bijna gehele lockdown komt. Vanuit de woonvoorziening van onze tweede dochter krijgen we het bericht dat onze dochter voorlopig niet bij ons mag logeren. Ook mogen wij geen bezoek afleggen aan de woonvoorziening. Zoals eerder vermeld, we wisten dat het ging gebeuren. De berichtgeving omtrent dit besluit, vanuit de woonvoorziening was correct en duidelijk. En toch was het “dikke shit!” Ergens doet het pijn, het zal de onmacht zijn. En uit frustratie schrijf ik van mij af, slechts een paar zinnen. De frustratie maakt ook dat ik de paar zinnen plaats op Facebook. En toen kwamen de likes en opmerkingen binnen. Was niet de bedoeling, maar de paar zinnen lijkt toch een aantal mensen te hebben geraakt en dat raakt mij dan weer.
Wasgoedwissel
Wekelijks haal ik, gedurende de eerste lockdownperiode het wasgoed van onze dochter op en plaats ik de schone was voor de woonvoorziening. De wekelijkse stiekeme wasruil. Onze dochter zit binnen, ik sta buiten en we zien, horen en spreken elkaar niet. Na iedere stiekeme wasruil schrijf ik en plaats ik een verhaal op social media. De reacties en duimpjes blijven komen. Het zijn die reacties die maken dat ik de verhalen uit het eerste corona jaar ga bundelen. Dat doe ik niet alleen. Het wordt teamwork, met de uitgever, de tekstschrijfster en de vormgeefster. Een bundeling van verhalen uit dat corona jaar in een boek. Het jaar van de RIVM, Rutte, de Jong, de persconferenties, van het begin van wel dof niet vaccineren, van voorstanders en tegenstanders en dus van de opkomst van de polarisatie in onze maatschappij, van de route kaarten en daarmee van het niet weten. Corona route kaarten om te laten zien dat er toch wel enige grip op de situatie was. De corona route kaarten die regelmatig werden bijgesteld en of gewijzigd.
Besluiten werden genomen over, niet met de kwetsbaren
Siemone, onze dochter, mocht tweemaal in dat jaar een langere periode in haar woonvoorziening verblijven. Niet naar de dagbesteding. Dagbesteding vond plaats in de woonvoorziening. Gelukkig ging de maatschappij ook weer open en volgden ook de logeerweekenden in Dokkum weer. In die periode werd er over haar leven en dat vele andere zogenaamde kwetsbaren besloten. Niet een besluit genomen met haar en al die anderen. Niet het besluit genomen met de mensen rondom die zogenaamde kwetsbaren. Dat was vreemd, dat was gek!
Het grip willen hebben op, dus steeds weer een andere corona route kaart. Het niet weten werd zichtbaar voor een ieder. En dat gegeven is niet erg, maar toon dan ook je eigen kwetsbaarheid en laat het niet weten dan ook zien. Juist degenen die goed weten om te gaan met het niet weten werden buitenspel gezet. Er werd door alsof wel te weten over hen besloten.
De groep mensen die juist gehoord hadden moeten worden, die ondersteuning hadden kunnen geven in de regelgeving tijdens dat eerste jaar. De weet-niet-kundigen deden niet mee. Niet dat deze kundigen kennis hadden van de corona, maar wel mee hadden kunnen denken. En ik weet wel zeker dat er een advies zou komen om de route kaarten niet te gebruiken.
Achteraf vraag ik mij af, hoe heeft dit kunnen gebeuren. Hoe was het mogelijk dat binnen een periode van een paar dagen hekwerken rondom verzorgingshuizen werden geplaatst, hoe was het mogelijk dat naaste verwanten niet meer welkom waren? Onze dochter, zij heeft geen weet van mijn vragen, net zomin zij weet had van corona. Ja het woord kent zij nu. Zij had geen weet van de reden van de lockdown en het moeten verblijven in de woonvoorziening, zij had geen weet van Rutte, van het RIVM. Zij doorstond het eerste corona jaar trots, zeker met verdrietjes en soms tranen, maar ook met een lach, fier!
Wanneer zij, momenteel, bij ons komt logeren in Dokkum lopen wij traditioneel over de bolwerken. Over de Dokkumer tijdloze bolwerken. Net als die tijdloosheid van die bolwerken is Siemone haar boodschap aan ons. Is de boodschap van haar en al haar vrienden en vriendinnen aan de maatschappij. Die snelle stap vooruit om je eigen ik te tonen, om je eigen gelijk te halen, doe maar niet. Zet liever een pas naar achteren, overzie, neem de tijd, overdenk en handel dan pas. Het hoeft allemaal niet zo snel, kom naast mij lopen. Trek niet aan mij, duw mij niet vooruit, ondersteun mij waar nodig. Kom we gaan samen op, wij zijn gelijken.
Naast het boek Tijdloos is er een lezing. Een lezing voor een ieder. Voor zorginstellingen, onderwijs, verenigingen. De lezing heeft de naam “Neem de tijd”. Het boek Tijdloos is te bestellen door te mailen naar: pt.zuidema1@gmail.com. Tevens kunt u via dit email adresinformatie opvragen omtrent de lezing. Prijs van Tijdloos is € 13,95. De opbrengst gaat naar een E duo-fiets voor de woongroep van Siemone.
